Για άλλη μια φορά ο Δημήτρης Καραντζάς προσεγγίζει με διαφορετική οπτική γωνία το έργο που σκηνοθετεί.
Στο «Λεωφορείο ο πόθος», που μόλις ανέβηκε στο Προσκήνιο, δημιουργεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αναγνώσεις του μυθικού αυτού κειμένου που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Μια παράσταση ρεαλιστική, σκληρή, χωρίς φτιασίδια και ωραιοποιήσεις. Η δική του Μπλανς Ντιμπουά (Αλεξία Καλτσίκη) δεν υπακούει στη στερεοτυπική εικόνα που της έχουν αποδώσει. Δεν είναι μόνο μια ξεπεσμένη μεγαλοαστή του Νότου που η ζωή δεν της χαρίστηκε. Δεν είναι ούτε ξανθιά ούτε απολύτως εύθραυστη. Είναι μια γυναίκα σάρκινη, τσακισμένη, που κρύβεται στο ημίφως για να μην διακρίνει κανείς την ηλικία της. Είναι, εν τέλει, μια ύπαρξη καθορισμένη από το τραυματικό ερωτικό παρελθόν της, με σκοτεινό παρελθόν, βαθύ, ανικανοποίητο αίσθημα και ανεκπλήρωτους πόθους, που βρίσκει καταφύγιο στην ποίηση και στις ψευδαισθήσεις της.
Αλλά ούτε ο άνδρας της αδελφής της, ο δεύτερης γενιάς Πολωνός μετανάστης Στάνλεϊ Κοβάλσκι, μεταφέρει κάποιο ίχνος ομοιότητας – σωματικά τουλάχιστον – με τον «μάτσο» ήρωα που έχουμε συνηθίσει. Ο Άρης Μπαλής, που τον ενσαρκώνει, είναι αδύνατος, νευρώδης, κομπλεξικός λόγω καταγωγής, βίαιος, έτοιμος να εκραγεί. Έχει, όμως, και κάποια απροσδιόριστα στοιχεία που παραπέμπουν στον ομοφυλόφιλο νεαρό που ερωτεύτηκε στα νιάτα της η Μπλανς.
Βρισκόμαστε στο Λος Άντζελες τη δεκαετία του 1940. Και η ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς αντιπροσωπεύει όλους εκείνους που εκδιώχθηκαν από την κοινωνία λόγω διαφορετικότητας. Μια κοινωνία που χλευάζει τους ρομαντικούς και απορρίπτει τους αδύναμους.
Αντίθετα, η πραγματίστρια αδελφή της, η Στέλλα, στην οποία και καταφεύγει, επιβιώνει, «ρουφώντας» τη ζωή ώς το μεδούλι.
Στην παράσταση του Καραντζά επικρατεί μια υπόκωφη ενέργεια που ηλεκτρίζει την απόγνωση.
Το ρεαλιστικό σκηνικό (Μαρία Πανουργιά), που χωρίζεται σε τρία ασφυκτικά δωμάτια (κουζίνα – καθιστικό, κρεβατοκάμαρα, μπάνιο) και σε έναν χώρο που κατοικούν οι γείτονές τους, φτάνει απειλητικά μέχρι τα μπροστινά καθίσματα των θεατών, εμπλέκοντάς τους συναισθηματικά, αλλά και αφήνοντας περιθώριο για την αποκαλυπτική σκηνή του τέλους.
Σε αυτό το χαμόσπιτο δεν υπάρχει καμία διέξοδος. Εκεί μέσα το ντους λειτουργεί ως καταφύγιο όπου μπορεί κανείς να απομονωθεί και να θρηνήσει. Εκεί μέσα αναπτύσσεται η ταξική σύγκρουση Μπλανς – Κοβάλσκι, που οδηγείται, ωστόσο, σε έναν ανίερο, αιμομικτικό ερωτισμό.
Εκεί μέσα, η προδομένη Στέλλα (Δήμητρα Βλαγκοπούλου), μπλεγμένη σε ένα δίχτυ εξαρτήσεων, στέκεται αναποφάσιστη ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς κόσμους που την περιβάλλουν.
Εκεί μέσα, τέλος, η Μπλανς, εκδιωγμένη και ταπεινωμένη, θα οδεύσει προς κάποιο άσυλο. Όμως ακόμη και τότε θα αρνηθεί την πραγματικότητα, καθώς μέσα από τις χαραμάδες της φαντασίας της «βλέπει» μόνο ό,τι θέλει να δει: τον κήπο των ονείρων της.
Η Αλεξία Καλτσίκη δονείται από ψυχική ένταση δίνοντας μία από τις σημαντικότερες ερμηνείες της καριέρας της. Ο Άρης Μπαλής επιτυγχάνει μια δυναμική σκηνική παρουσία, φωτίζοντας τις κοινωνικές συνθήκες που τον ωθούν στη βίαιη συμπεριφορά του.
Η Δήμητρα Βλαγκοπούλου δίνει υπόσταση στη διχασμένη, νευρωτική και παραδομένη σε ζωώδεις ερωτικές επιθυμίες ηρωίδα της.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί (Βασίλης Μαγουλιώτης, Γιάννης Κόραβος και Ιωάννα Ραμπαούνη) πλαισιώνουν επάξια την παράσταση.
