Εμείς η γενιά των 90ς εμπνευστήκαμε από τον Αλέξη Τσίπρα, εμείς τα παιδιά των καταλήψεων που ζητούσαμε τότε, όπως και τώρα, περισσότερο παιδεία και λιγότερο εκπαίδευση, αγαπήσαμε εκείνο το παιδί που ήρθε να μας μιλήσει στην κατάληψη το 91, το ακούσαμε και ακούσαμε τις ανάγκες μας, θα έλεγα και τις ανάγκες της κοινωνίας. Πιστέψαμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και αναγκαίος, μπήκαμε στο κίνημα για μια άλλη Ευρώπη, στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, συνειδητοποιήσαμε ότι η ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα των κινημάτων και των πολιτικών συνιστώσεων είναι ισχυρότερη από τις όποιες διαφορές. Εκείνη η Αριστερά που ξεκινούσε είχε ως πρόταγμα την επανατοποθέτηση στο κέντρο της πολιτικής τον άνθρωπο.
Σε αυτό το άρμα με όνομα πλέον ΣΥΡΙΖΑ ανεβήκαμε, θεωρόντας ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε πάλι όλα τα μεγάλα επίδικα, μια κοινωνία με δικαιοσύνη, δημοκρατία και ελευθερία. Ότι και να συνέβαινε, όσες εσωτερικές ρήξεις, όσες διαλυτικές τάσεις, όσο πόλεμο και αν δεχόμασταν από το σύστημα νοιώθαμε θωρακισμένοι, λέγαμε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συμπαγής και αδιαπέραστος. Για εμάς ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το Forum των δικών μας διεκδικήσεων…
Σήμερα, με λύπη δεν μπορώ να σκεφτώ αλλά και πολύ περισσότερο να πω στην επόμενη γενιά τα ίδια για τον ΣΥΡΙΖΑ, αισθάνομαι προδομένη από το «μεγάλο κίνημα». Το κόμμα της μεγάλης Αριστεράς αρνήθηκε να βάλει κάλπες κόντρα στην Δημοκρατία, αρνήθηκε να συμπεριλάβει όλους τους υποψήφιους, έκανε «ότι περνάει από το χέρι του» για να αποκλείσει εκλεγμένους συνέδρους και μάλιστα μέλη του κόμματος. Έξιωξε την ψυχή του κόμματος που είναι η βάση, έξιωξε τους ανθρώπους που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνώσα Αριστερά, άρα σήμερα για ποια συμπερίληψη, για ποιά ισότητα, για ποιά δημοκρατία και για ποιά δικαιοσύνη θα μιλήσει πια ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πούλησε τις ελπίδες και τα ιδανικά όλων μας και υπέγραψε την καταδίκη του στην πολιτική ιστορία του τόπου. Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν συμπαγής και αδιαπέραστος αλλά όχι για τις αξίες και τις αρχές της Αριστεράς, ήταν για τα συμφέροντα μιας αυταναφορικής κομματικής ομάδας. Η οποία μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει τον έλεγχο της εξουσίας έκανε τα πάντα χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, δηλαδή ότι θα έκανε ένα νεοφιλελεύθερο μόρφωμα. Είναι το πρώτο κόμμα στην Αριστερά μετά την μεταπολίτευση που κλόνισε τους πυλώνες της δημοκρατίας στο εσωτερικό του.
Η Αριστερά, όμως δεν είναι εκεί που απλά την επικαλούνται, και σίγουρα δεν ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας κανενός. Υπάρχει εκεί που γεννιούνται οι ανάγκες, εξελίσσεται μαζί με την κοινωνία και τις νέες προκλήσεις και θα είναι πολιτικός χώρος που θα εκφράζει πάντα την κοινωνική πλειοψηφία. Εξάλλου ο αποκλεισμός και η καταστολή δεν εμπόδισαν ποτέ το κίνημα. Αυτό, όσοι αγωνίστηκαν πραγματικά το γνωρίζουν καλά.
Η ιστορία της Αριστεράς συνεχίζεται χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τους άλλους ανθρώπους ως ίσους.
* Γράφει η Λίλα Σουλελέ, δικηγόρος-πρώην μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
