Ήταν οι Γάλλοι διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων μία κάποια λύση, για να πούμε την αλήθεια.
Λύση στη μιζέρια μίας καταθλιπτικής καθημερινότητας, που αποζητά οποιαδήποτε μορφή εκτόνωσης.
Ήταν η τελετή έναρξης των Αγώνων ένα σημείο αναφοράς, μία πρόσφορη αφορμή, για να βρεθεί στα μαρμαρένια αλώνια όλος ο συρφετός της εθνικιστικής ομφαλοσκοπίας.
Να θυμηθεί και να αποθεώσει την τελετή του 2004, που ενδεχομένως τότε πολλοί από τους σημερινούς θιασώτες της την αποδοκίμαζαν. Και να βγει πάλι στο σεργιάνι η θεωρία του «ακαταμάχητου, καλύτερου έθνους στον κόσμο»!
Ήταν οι κραυγές για τη λεγόμενη «woke ατζέντα», οι ρατσιστικές ανοησίες για την Κελίφ και για άλλα «δικαιωματικά» που (θεωρήθηκε ότι) έγιναν στο Παρίσι, μία καταφυγή ασφαλείας σε ένα κόσμο, που αλλάζει με ακατανόητο τρόπο για τους στενόμυαλους, τους συνωμοσιολόγους και τους φοβικούς.
Ήταν μία συλλογική αυτοϊκανοποίηση αυτή η εύκολη κριτική σε ένα μεγάλο εγχείρημα, που πήρε ρίσκα και άλλαξε την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, σε πείσμα εκείνων που καταδικάζουν στα λόγια την εμπορευματοποίηση και ομνύουν στα ιδανικά του κότινου – έως την στιγμή που εμφανιστεί η ευκαιρία να κονομήσουν οι ίδιοι!
Ήρθε μάλιστα η τελετή λήξης για να σβήσει κάθε ειρωνικό μειδίαμα, κάθε θλιβερή γκρίνια για «υποτίμηση της χώρας που γέννησε τους Αγώνες», κάθε μεμψίμοιρη ένσταση για τη διοργάνωση.
Μία τελετή λήξης, για την οποία μπορεί να γίνει κριτική επί του αισθητικού ή των εφέ, αλλά όχι ότι δεν είχε σεβασμό στην ολυμπιακή ιδέα και την ελληνική κληρονομιά.
Είχε προηγηθεί και η απάντηση των ίδιων των αθλητριών για την περίπτωση της Κελίφ, ο θρίαμβος του Καραλή επί του εγχώριου ρατσισμού, τα μηνύματα αδελφοσύνης που εκπέμπει ο αθλητισμός πέρα από χρώματα, φυλές και θρησκείες.
Δύσκολες στιγμές για όσους ονειρεύονται φυλετικές «καθαρότητες», «άριες» ανοησίες και φτιασιδωμένους φονταμενταλισμούς.
Οι Αγώνες προφανώς είχαν πολλά προβλήματα. Και στο γενικότερο πλαίσιο και στα οργανωτικά και στα αγωνιστικά θέματα.
Ασυγχώρητα μελανό σημείο η συμμετοχή του Ισραήλ και η μη επιβολή εκεχειρίας στα ανοιχτά πολεμικά μέτωπα, σε Ουκρανία και Γάζα.
Το άνοιγμα των Αγώνων σε μία πόλη όπως το Παρίσι είχε ως και επικίνδυνα σημεία – Σηκουάνας.
Και οι αστοχίες ή οι σκοπιμότητες σε περιπτώσεις διαιτητών και κριτών, ήταν ως και τραγικές ορισμένες φορές.
Αλλά οι Αγώνες, που διοργάνωσαν οι Γάλλοι, ήταν ξεχωριστοί. Μοναδικοί και ίσως με ιστορική σημασία. Μία διοργάνωση σύγχρονη, μοντέρνα, «ψηφιακή», με ανοιχτό πνεύμα και ενσταλάζοντας στην παγκόσμια κοινή γνώμη το… Παρίσι και όσα αυτό συμβολίζει για τον πολιτισμό.
Οι Γάλλοι ξέρουν να προκαλούν. Είναι ο τρόπος τους να αλλάζουν τον κόσμο.
Στην Ελλάδα δεν περάσαμε τον Διαφωτισμό, μένοντας εν πολλοίς σαστισμένοι και στάσιμοι ανάμεσα σε αρχέγονους μύθους και έναν αστείο βυζαντινό μεγαλοϊδεατισμό, αλλά ευτυχώς υπάρχει και η Ελλάδα που προσπαθεί να γίνει ανοιχτή και σύγχρονη…
