Μέσα σε έναν χρόνο Μητσοτάκης και Ερντογάν, από εκεί που δεν μιλιόντουσαν και δεν μπορούσε να αντέξει ούτε τη σκιά ο ένας του άλλου, έχουν συναντηθεί πέντε φορές. Η χθεσινή τους συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, ενώ έχει κανονιστεί μια ακόμη συνάντηση τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.
Πολλά μπορεί να υποθέσει κανείς γι’ αυτήν την επίδειξη ξαφνικού «έρωτα», η οποία – τελικά – κρύβει και την ουσία της τρέχουσας κατάστασης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Η ουσία, λοιπόν, βρίσκεται σε δύο παραμέτρους, που με τις τακτικές τους επαφές οι δύο ηγέτες φροντίζουν έμμεσα να υπενθυμίζουν: πρώτον, ότι ο διάλογος για τις μείζονες διαφορές συνεχίζεται (με μυστικές συνομιλίες των αρμόδιων εντεταλμένων τους) και στο τραπέζι βρίσκονται όλα τα ζητήματα που θέτει η Τουρκία. Και δεύτερον, τόσο ο Μητσοτάκης όσο και ο Ερντογάν επιδεικνύουν την προσήλωσή τους στην αμερικανική οδηγία/εντολή για «ήρεμα νερά» στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, τη στιγμή που η εύρυθμη λειτουργία του ΝΑΤΟ είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη για τις ΗΠΑ.
Πού θα οδηγήσει όλο αυτό το θέατρο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, καθώς οι αμερικανικές ανάγκες μπορεί να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή. Και τότε, αυτό που θα μείνει είναι οι ελληνοτουρκικές μυστικές συζητήσεις για τα πάντα (π.χ. αποστρατιωτικοποίηση νησιών, γκρίζες ζώνες, νησιά περιορισμένης κυριαρχίας κ.λπ.) και η αδυναμία ακόμα και μιας κυβέρνησης Μητσοτάκη να εμφανίσει κάποια συμφωνία συνολικών διευθετήσεων. Κάτι ακόμα που θα μείνει – όταν το έργο της προσέγγισης ολοκληρώσει τον κύκλο των παραστάσεών του – είναι η αποθρασυνόμενες τουρκικές αναθεωρητικές πολιτικές, απελευθερωμένες μάλιστα από το αμερικανικό συγκυριακό χαλινάρι.
