Η νουβέλα του Φιλίπ Κλωντέλ «La petite fille de monsieur Linch» (Η αγαπημένη του κυρίου Λιν), αν και γραμμένη το 2005, αγγίζει ένα ευαίσθητο θέμα που αφορά ιδιαίτερα την εποχή μας: τη μετανάστευση χιλιάδων ανθρώπων στην Ευρώπη, προκειμένου να ξεφύγουν από τους πολέμους που μαίνονται στις χώρες τους.
Ένας από αυτούς είναι και ο ηλικιωμένος Ασιάτης κ. Λιν που, μαζί με το μωρό του νεκρού γιου του, φτάνει σε μια μεγάλη και απρόσωπη δυτική πόλη.
Όλοι οι δικοί του έχουν πεθάνει.
Ο αναγκαστικός ξεριζωμός είναι πικρός, η νοσταλγία για τους ορυζώνες της γης του αξεπέραστη και μοναδική του παρηγοριά είναι μια φωτογραφία και ένα πάνινο σακουλάκι με λίγο χώμα.
Και βέβαια η φροντίδα της εγγονής του, Σανγκ Ντιου, που το όνομά της σημαίνει γλυκό πρωινό.
Αν και δεν καταλαβαίνει αυτήν την περίεργη ξένη γλώσσα, αντιλαμβάνεται ότι σ’ αυτόν τον τόπο τα ονόματα δεν σημαίνουν τίποτα. Όπως τίποτα δεν μοιάζει με όσα ο ίδιος έχει γνωρίσει.
Στο κέντρο υποδοχής προσφύγων δεν μπορεί να έρθει σε επαφή με κανέναν. Αλλά, ανέλπιστα, κάποια μέρα, καθώς κάθεται σε ένα παγκάκι έξω από τον καταυλισμό για να ξαποστάσει, συναντά τον κύριο Μπαρκ – έναν εξίσου ηλικιωμένο άνδρα, που έχασε τη γυναίκα του και πνίγεται στη μοναξιά του. Η έλλειψη γλωσσικής επικοινωνίας, ωστόσο, δεν γίνεται εμπόδιο στην ανάπτυξη της σχέσης τους. Ο κ. Μπαρκ μιλάει και ο κ. Λιν ακούει, ενώ μικρές χειρονομίες αντικαθιστούν τον λόγο, βάζοντας τα θεμέλια μιας στέρεας φιλίας.
Όμως γρήγορα τα πράγματα παίρνουν δυσάρεστη τροπή. Ο κ. Λιν μεταφέρεται σε έναν οίκο ευγηρίας (ή μήπως είναι μια κλινική για διαταραγμένους;), απ’ τον οποίο το σκάει προκειμένου να βρει το μοναδικό πρόσωπο που του χάρισε μια πολύτιμη ανάσα ζωής. Το ανατρεπτικό – ανοιχτό σε ερμηνείες – τέλος αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα: Είναι άραγε ο κ. Λιν μια αλυσίδα από ατελείωτες θυσίες, η μία να κυοφορεί την επομένη, κι αυτή πάλι να είναι σίγουρη για τη δική της αναπόφευκτη μοίρα; Μήπως όλα όσα διαδραματίζονται είναι αποκυήματα της φαντασίας του, ένας τρόπος για να ξορκίσει τη ζοφερή πραγματικότητα;
Αυτήν τη λυρική νουβέλα μετέφερε στη σκηνή ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, σε σκηνοθεσία του Γκι Κασίερς.
Είναι αλήθεια ότι η σκηνική απόδοση του λογοτεχνικού κειμένου δυσκολεύεται να παρακολουθήσει το ύφος και τον ρυθμό του πρωτότυπου.
Ο Βέλγος σκηνοθέτης, επιχειρώντας να ζωντανέψει τη στατικότητα της αφήγησης, χρησιμοποίησε βιντεοπροβολές (μία live και μία ήδη έτοιμη, η οποία δείχνει τους δύο γέροντες να «συνομιλούν»), φράσεις μεταφρασμένες από μια διερμηνέα που προβάλλονται στην οθόνη κάνοντας εφικτό τον ώς τότε ανύπαρκτο διάλογο ανάμεσα σε μια νοσοκόμα και τον κ. Λιν και ήχους μουσικών οργάνων τους οποίους χειρίστηκε ο πρωταγωνιστής της παράστασης.
Δηλαδή ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο οποίος, ερμηνεύοντας τρεις ρόλους (του κ. Λιν, του κ. Μπαρκ και του αφηγητή), όχι μόνο κατάφερε με θαυμαστή δεξιοτεχνία να αποδώσει την ψυχολογική κατάσταση των ηρώων, αλλά αντικαθιστώντας συχνά τον λόγο με ανεπαίσθητες εκφράσεις και κινήσεις μας μετέδωσε την ουσία του έργου.
Αρκούν δύο πακέτα τσιγάρα και ένα τρυφερό άγγιγμα για να νοιώσει κανείς άνθρωπος με Α κεφαλαίο.
