«Ξέρετε σε τίποτα από αυτά που κάνω δεν φοράω το κοστούμι του καλλιτέχνη. Καλλιτέχνης είσαι ή δεν είσαι, από το πώς θα πεις καλημέρα το πρωί σε κάποιον ή το πώς θα χαϊδέψεις ένα σκυλάκι. Όλη σου η συμπεριφορά είναι μια ποιητική αλληλεπίδραση με το όλον». Με αυτή την φράση ο Δημήτρης Αποστολάκης μου απάντησε στο σχόλιο μου περί βαθιάς ποιητικότητας του λόγου του. Γιατί είναι αλήθεια, πως όταν μιλάς μαζί του καταλαβαίνεις την βαθιά καλλιτεχνική του υπόσταση, που πηγάζει από την ίδια του την ύπαρξη.
Φυσικός, μουσικός, συγγραφέας και δάσκαλος πολεμικών τεχνών, μιλά για την αλήθεια της αλληλεπίδρασης, τον κοινοτισμό αλλά και την λιτότητα του βίου, χαρακτηριστικά που σύμφωνα με εκείνον διέπουν την ζωή του.
Συνέντευξη: Σέβη Ευθυμίου
Σας συναντούμε στην μουσική σκηνή του Πολυχώρου Αγορά για μια μοναδική εμφάνιση και θα ήθελα να μου πείτε σε τι μουσικά μονοπάτια θα μας ταξιδέψετε μέσα από αυτό το live.
Δεν μπορώ να γνωρίζω για το που και το πώς θα ταξιδέψουμε, γιατί κάθε καλλιτεχνικό γεγονός είναι μοναδικό και ξεχωριστό, χωρίς να έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Και εμείς πηγαίνουμε σε κάθε ένα σαν μικρά παιδιά, σαν λευκό χαρτί, χωρίς να περιμένουμε τίποτα . Δημιουργούμε αυτό το γεγονός τη στιγμή που το ζούμε μαζί με τον κόσμο.
Ο κόσμος αγαπά πολύ τα τραγούδια σας στο πέρασμα του χρόνου. Ποιο είναι αυτό το συστατικό τους στοιχείο που τα καθιστά διαχρονικά και αγαπητά;
Νομίζω ότι αυτό που τα κάνει διαχρονικά είναι ότι αποτελούν προϊόν Ανάγκης. Και η ανάγκη ξέρετε ήταν θεά, η πρώτη θεά που γεννήθηκε πριν απ’ όλους τους άλλους θεούς, και όλοι υπάκουαν σε εκείνοι, θεοί και θνητοί. Αν λοιπόν ένα τραγούδι είναι προϊόν μύχιας και βαθιάς ανάγκης, τότε ναι πιστεύω ότι μένει στις καρδιές των ανθρώπων.
Εκτός όμως από την ιδιότητα του μουσικού γνωρίζουμε ότι είστε και συγγραφέας. Την συγγραφή με ποιον τρόπο την συνδέετε με την μουσική;
Θα σας πω κάτι. Η μουσική πρόκυψε. Η συγγραφή προέκυψε. Η φυσική προέκυψε. Οι πολεμικές τέχνες προέκυψαν. Με διάλεξαν και με διαλέγουν για να μπορώ να υπάρχω.
Μια που αναφέρατε τις πολεμικές τέχνες, θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για την ομάδα tai-chi που έχετε; Πως καταφύγατε σε αυτή την πολεμική τέχνη;
Το Τai- Chi είναι η τέχνη που κάνουν τα παιδιά έως 3 χρονών και τα θηλαστικά . Είναι η υψηλότερη σωματική τέχνη που διέπεται από ρυθμό και οικονομία, χαρακτηριστικά που απαρτίζουν την κάθε αληθινή τέχνη, η οποία αποτελεί τον καθρέφτη της ζωής. Επίσης στο Tai –Chi ( και σε όλες τις πολεμικές τέχνες σε αντίθεση με τα μαχητικά αθλήματα) δεν υπάρχει ανταγωνισμός γιατί δεν υπάρχει αντίπαλος. Αντίπαλος είναι μόνο ο εαυτός σου. Η πολεμική τέχνη δεν σε χωρίζει αλλά σε συνδέει με το Όλον.
Κλείνοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω εάν έχετε κάποια φιλοσοφία την οποία και ακολουθείτε στην ζωή αλλά και στην καλλιτεχνικής σας διαδρομή.
Οποιαδήποτε μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης δεν διακατέχεται από ισχυρό φιλοσοφικό πλαίσιο δεν είναι πραγματική τέχνη. Εμένα με ενδιαφέρει η ελευθερία, η αρμονία, η ένωση με το όλον , ο φυσικός δρόμος και η αληθινή διάδραση με τους ανθρώπους. Και όλα αυτά τα χρόνια, όλα αυτά που κάνω είναι προϊόν αλληλεπίδρασης με τους άλλους, προϊόν «κοινοτισμού». Μαθαίνω να συνδημιουργώ. Άλλωστε η τέχνη δεν φτιάχνεται από άνθρωπο για ανθρώπους αλλά από παρέα για παρέες.
